W Egipcie faraon był uważany za nieomylnego boga na ziemi. Władza faraona była bezwzględna i obejmowała zarówno aspekty duchowe jak i świeckie. Z tego powodu, sprzeciwianie się faraonowi było traktowane jako złamanie tabu religijnego. Faraon był głównym przedstawicielem kapłaństwa i miał pełne kontrolę nad państwem, pełniąc funkcję najwyższego sędziego, wodza wojskowego i zawierając traktaty i zawierając pokoje.
Władza faraonów
Faraon był pojmowany przez Egipcjan jako żywe wcielenie społeczeństwa. Społeczność żyła i kwitła dzięki królowi. Dzięki centralnej pozycji króla, społeczność osiągała poczucie spójności lub jedności. Mumford stwierdza, że sam król miał moc stworzenia „kolosalnej maszyny do pracy”: boską moc „przekształcania ludzi w obiekty mechaniczne i składania tych obiektów w maszynę”. Mumford używa terminu „megamaszyna”, by opisać gigantyczną siłę roboczą, którą król – na mocy swego boskiego statusu – mógł dowodzić i kierować.
Dzięki faraonowi społeczeństwo egipskie mogło angażować się w budowę gigantycznych, zbiorowych dzieł, takich jak piramidy. Król wydawał rozkazy, żądał bezwzględnego podporządkowania się i karał nawet trywialne nieposłuszeństwo. Królowie pokazali, jak wiele mogą osiągnąć społeczności ludowe – gdy są zorganizowane w wielkie jednostki mechaniczne. Dzięki zdolności mobilizowania dziesiątek tysięcy ludzi w wielką siłę roboczą, królowie dokonywali wielkich rzeczy.
Trzeba było jednak zapłacić ludzką cenę: absolutne poddaństwo wobec króla. Metafory pojawiające się w starożytnych tekstach piramid oddają rodzaj „niepohamowanej żądzy kanibali”, która zamieszkiwała zakres i moc boskiego króla. Najbardziej przerażające zbrodnie karane przez cywilizowaną władzę wywodziły się z „niewybaczalnego grzechu” nieposłuszeństwa wobec suwerena.
„Morderczy przymus” – powiada Mumford – był królewską formułą na ustanowienie władzy, zapewnienie posłuszeństwa i zebranie łupów, danin i podatków. Drugą stroną medalu stworzenia kolosalnej maszyny do pracy był, krótko mówiąc, wymóg absolutnego posłuszeństwa poddanych. Mumford twierdzi, że w gruncie rzeczy każde królewskie panowanie było „panowaniem terroru”.
Wielkie projekty starożytnych Egipcjan wyrastały z następującej dynamiki: Po pierwsze, wiara, że król był wcieleniem boga. A po drugie, że – z powodu boskiego statusu króla – wymagane było bezwzględne posłuszeństwo. Zdolność faraona do wymuszania posłuszeństwa pozwalała mu na stworzenie kolosalnej siły roboczej zdolnej do podejmowania gigantycznych przedsięwzięć budowlanych.
Budowanie monumentalnych struktur, takich jak piramida, wymagało ogromnych poświęceń ze strony ludności. Od żołnierzy, podobnie, wymagano posłuszeństwa wobec władcy i dokonywania aktów poświęcenia. Zdolność do generowania zbiorowego poświęcenia, uważa Mumford, pozostała znakiem rozpoznawczym suwerennej władzy na przestrzeni dziejów.
Mumford dochodzi do wniosku, że dwa bieguny cywilizacji to mechanicznie zorganizowana praca i mechanicznie zorganizowana destrukcja (lub eksterminacja). Niezwykła władza króla wynikała z jego zdolności do zjednoczenia wielu ludzi w jedną całość i nakazania im absolutnego
