Chrzest Chlodwiga miał fundamentalne znaczenie dla dalszego rozwoju historii Francji. Był on pierwszym władcą germańskim, który przeszedł na chrześcijaństwo w obrządku rzymskim, co pozwoliło mu na uzyskanie poparcia ze strony papiestwa i chrześcijańskiej ludności gallo-rzymskiej w swoich działaniach ekspansyjnych. Unifikacja Franków z ludnością rzymską przyczyniła się do powstania Francji, a Paryż stał się stolicą tego kraju.
Kim był Chlodwig?
Chlodwig Karl Viktor, książę Hohenlohe-Schillingsfürst (ur. 31 marca 1819 r. w Rotenburg an der Fulda, Hesja-Nassau – zm. 6 lipca 1901 r. w Bad Ragaz, Sankt Gallen, Szwajcaria), kanclerz cesarskich Niemiec i pruski premier od października 1894 r. do października 1900 r., „wujek Chlodwig”, którego ojcowski stosunek do cesarza Wilhelma II nie pozwolił mu zapobiec demagogicznym ekscesom władcy.
Bawarski rzymski katolik, należał do rodu książęcego i nosił tytuły księcia Hohenlohe-Schillingsfürst oraz Prinz von Ratibor und Corvey. Krótko pracował w pruskiej służbie cywilnej, potem był posłem bawarskiej izby wyższej, a w 1848 r. służył jako dyplomata w tymczasowym rządzie niemieckim we Frankfurcie.
W grudniu 1866 r., po pokonaniu przez Prusy Bawarii (sojusznika Austrii) w wojnie siedmiotygodniowej, z rekomendacji kompozytora Richarda Wagnera został ministrem prezydentem Bawarii. Jego poparcie dla sojuszy z Konfederacją Północnoniemiecką i odnowienia Zollverein, czyli niemieckiego związku celnego, wzbudziło sprzeciw bawarskich nacjonalistów, co spowodowało jego upadek od władzy w marcu 1870 roku.
Hohenlohe, który w 1871 r. zachęcał do przyjęcia Bawarii do Rzeszy Niemieckiej, był wiceprezydentem Reichstagu i przedstawicielem Bawarii w Bundesracie (radzie federalnej). Podczas Kulturkampfu (konfliktu między nowym państwem niemieckim a Kościołem rzymskokatolickim) wprowadził ustawę przeciwko używaniu ambony jako platformy politycznej i popierał wydalenie zakonu jezuitów z cesarstwa.
Jego sympatyczny sceptycyzm, takt i bogate doświadczenie sprawiły, że Hohenlohe wydawał się być opatrznościowym kandydatem do wypełnienia pustki po odwołaniu w 1894 r. kanclerza Leo, grafa von Caprivi. Jako nowy kanclerz Hohenlohe znalazł się w cieniu bardziej wpływowych osobistości: Johannes von Miquel, adm. Alfred von Tirpitz, Adolf Marschall von Bieberstein i Bernhard von Bülow. Pracował, bez większych sukcesów, aby zapobiec lub naprawić szkody wyrządzone przez entuzjazm Wilhelma II. Chociaż nie zgadzał się z zamiarem Wilhelma, aby surowo rozprawić się z socjaldemokratami, popierał uchwalenie niemieckiej ustawy przeciwko przewrotowi (1894) i pruskiej ustawy przeciwko socjalistom (1897).
Wpływ Hohenlohego praktycznie zakończył się w 1897 roku, kiedy Bülow został sekretarzem spraw zagranicznych i zaczął kierować nową „polityką światową”, polegającą na zwiększeniu znaczenia Niemiec w sprawach międzynarodowych. Gdy w wieku 81 lat Hohenlohe podał się do dymisji, zastąpił go Bülow.
